Należy wiedzieć, że ostatecznie wykonane tego rodzaju nawierzchnie są naturalne i neutralne. Nie skupiają uwagi, ale dopasowują się do otoczenia – optycznie znikają. Ładnie komponują się z zieleniną roślin i dobrze łączą się z innymi materiałami, na przykład drewnem, metalem, ceramiką czy betonem. Dlatego też wszędzie pasują. Poza tym nawierzchnie ze żwiru to najlepsze rozwiązanie dla środowiska. Są przepuszczalne, więc deszczówka nie zatrzymuje się na niej, dzięki czemu zwiększają się zasoby wody w gruncie. Właściwie zbudowane posłużą nam przez długie lata. Tego rodzaju nawierzchnie wykonuje się z takich oto materiałów:

1). Z samego żwiru – jest to tradycyjne rozwiązanie. Do budowy dróg i ścieżek wykorzystuje się kruszywo o nieregularnych kształtach, bowiem dobrze się klinuje i nawierzchnia jest stabilna, natomiast nie nadaje się żwir o zaokrąglonych brzegach. Najbardziej trwałe są granit, porfir, bazalt i sjenit stosowane w różnych frakcjach. Gorsze są skały wapienne (choć ich trwałość w dużym stopniu zależy od złoża, z jakiego pochodzą), które nasiąkają wodą i z czasem lasują się, a na nawierzchni pojawiają się chwasty. Należy wiedzieć, że grubość nawierzchni żwirowej na ścieżkach to 10-20 cm, a na pojazdach 35-45 cm. Kruszywo układa się warstwami, w taki sposób, żeby na dnie leżał materiał o największej frakcji. Dzięki takiej strukturze elementy lepiej się klinują i nawierzchnia jest bardziej trwała. Istotne jest to, żeby każdą warstwę kruszywa bardzo dokładnie ubić zagęszczarką, od tego zależy, czy nie będą się tworzyły koleiny. Pielęgnacja nawierzchni żwirowych polega na wyrwaniu kiełkujących chwastów, trzeba też wyrównać zagłębienia, jeśli powstały w miejscu przejazdu samochodu (z reguły wystarczy to robić co kilka lat, a czasami nigdy).

2). Wzmocniona kratka z tworzywa wypełniona żwirem – na pierwszy rzut oka nawierzchnia wygląda jak zwykła żwirowa, jednak jest od niej bardziej stabilna (nawet podczas intensywnej eksploatacji nie tworzą się koleiny), a jej budowa jest prostsza. Obciążenia, jakim poddana jest nawierzchnia, przenoszą ścianki kratek drogowych, dlatego nie trzeba układać kolejnych warstw kruszywa o różnych frakcjach, wystarczy zrobić dobrze zagęszczoną podbudowę w klińca grubości 10 cm dla ścieżek, 20-30 cm dla samochodów osobowych i 40-55 dla ciężkiego sprzętu. Na niej, na podsypce z piasku, układa się ażurowe kratki (są różnego rodzaju – na trakty piesze, podjazdy i drogi dla samochodów osobowych, parkingi dla samochodów ciężarowych) i łączy je zaczepami. Po wypełnieniu kruszywem, również żwirem rzecznym o obłych kształtach, nawierzchnia jest gotowa. Niekiedy zamiast kamykami kratki wypełnia się żyznym podłożem (trzeba go również dodać do warstwy nośnej) i sieje trawę. Taki trawnik musi być intensywnie nawadniany, trzeba też pamiętać  tym, żeby nie był stale zasłaniany na przykład przez parkujący samochód.

Dodatkowa uwaga – kratki drogowe łatwo możemy dociąć na wymiar.